به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، محققین در دانشگاه یوتا پتانسیل درمانی سلول های اپی تلیالی مشتق از بند ناف(UC-SECs)، سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان و کاردیومیوسیت های مشتق از سلول های بنیادی پرتوان القایی را به همراه ژن های S100a1 و SDF-1a و فاکتور رشد VEGF165 را روی مدل موشی انفارکته میوکاردی(حمله قلبی) بررسی کرده اند و نتایج سودمندی را بدست آورده اند.

پروفسور پاتل یک متخصص طب بازساختی در دانشگاه یوتا است می گوید: استفاده از پتانسیل درمانی های مبتنی بر ژن و سلول برای حفظ عملکرد قلبی، ظرف چند سال گذشته پیشرفت های زیادی داشته است و این مطالعات ژن ها و منابع سلولی مختلفی را برای این منظور پیشنهاد کرده اند. در این مطالعه نیز محققین ترکیبات مختلف سلولی و ژنی را مورد ارزیابی قرار دادند تا اثرات آن ها روی جنبه های مختلف ریکاوری قلبی مانند بازسازی باف اسکار، بهبود عملکرد انقباضی، رگزایی و التهاب بررسی کنند. در گام اول آن ها هیچ گونه خطر، رشد تومور و سایر ناهنجاری های بافتی را در استفاده از این سلول ها مشاهده نکردند. در نتایج اولیه محققین دریافته اند که استفاده از سلول های اپی تلیالی مشتق از بند ناف و ژن های S100a1 و SDF-1a منجر به کاهش معنادار اسکار در مقایسه با سایر گروه ها می شود. اما در مورد عملکرد انقباضی استفاده از کاردیومیوسیت های مشتق از سلول های بنیادی پرتوان القایی بهترین نتیجه را داشت و در هر گروهی که از فاکتور VEGF استفاده شد، رگزایی نیز بهبود یافته بود.

این مطالعه نشان داد که چندین نوع سلول و ژنی که به مدل موشی انفارکته میوکاردی تزریق شدند، هر کدام می توانند به نوبه خود جنبه های مختلفی از عملکرد قلبی را بهبود ببخشند.

پایان مطلب/